Ակսել Բակունց վերլուծություն

Ակսել Բակունցը ծնվել է 1899 թվականին, Գորիսում: Նա հայրենասեր էր, քանի որ մասնակցել է Կարսի, Էրզրումի կռիվներին, ապա Սարդարապատի հերոսամարտին: Իհարկե, Ակսել Բակունցի ստեղծագործություններն ունեն ընդհանուր մի բան, որը բնորոշ են միմիայն նրան: Նա գրում է մի փոքր ռոմանտիկ, քնարական, քնքուշ ոճով:

Ակսել Բակունցի կյանքի մասին հետաքրքիր դրվագներից ամենահայտնին սա է: Բակունցը երկար խոսել չէր սիրում, վիճում էր հազվադեպ, բայց` անզիջում, շիտակ ու աննահանջ: Երբ բարձր տրամադրություն էր ունենում, երգում էր Կոմիտասի երգերից: Խմում էր առիթից- առիթ: Սիրում էր գյուղը:

- Իմ բոլոր պատմվածքները մինչև թղթին հանձնելը մտքումս գրել եմ ձի նստած` գյուղից գյուղ շրջելիս,- ասում էր նա: Զբոսնելիս կկռանար, կվերցներ մի հողակոշտ և ագահաբար կհամբուրեր:

 - Ոչ մի հող այսպես չի բուրում, չէ, - հպարտանում էր Բակունցը:

Բակունցը սիրում էր ազատությունը ոչ այնպես, ինչպես բոլորը, այլ՝ առավել: Այդ մասին վկայում են նրա մասնակցությունը Կարսի, Էրզրումի կռիվներին, Սարդարապատի հերոսամարտին, ինչպես նաև նրա ստեղծագործությունների բովանդակությունները: Նրա ազատասեր լինելը ապացուցում է նաև այն, որ նրա «Խոնարհ աղջիկը», «Միրհավը», «Ալպիական մանուշակը» պատմվածքներում նա պատմում է հայկական հին սովորույթների, ավանդույթների մասին՝ աղջիկը պ­ետք է հեզ լինի, նրա փոխարեն իր ծնողները պետք է ընտրեն ամուսին, սիրահարվելն ու սիրելը արգելվում է: «Սպիտակ ձին» ստեղծագործությունում նույնպես արտահայտված էր այս ամենը, քանի որ ձին նույնպես ձգտում էր ազատությանը:

«Սպիտակ ձի»

Ցոլակ` Սիմոոնի ձին, ուներ կապտավուն մորթի, որի վրա, ինչպես աստղերը, ցրված էին սպիտակ նշաններ։ Ուներ երկար, ալիքաձև պոչ: Ասում էին, որ նա մի հին ազնվական ցեղի ձի է:

Սպիտակ ձիու նկարագրությունը. «Արևը դեմից էր և արևը ոսկևորել էր ձիու մարմար ճակատը, արծաթաձույլ ասպանդակները և պողպատյա սանձը։ Ձիավորը ձիու հետ միաձույլ էր և թվում էր, թե արևմուտքի գորշ ամպերի պատվանդանից պոկվել էր մարմարիոնե մի հեծյալ և արշավում էր որպես չքնաղ տեսիլք։»

Իսկ կապտավուն ձին բոլորրովին մերկ վազում էր հրապարակով, երբ ուզում էին նրան բռնել, սանձել, հեծնել: Նա երամակի ձի էր, սնվել էր լեռներում, երբեք հեծվոր չէր նստել մեջքին, սանձը չէր դիպչել մռութին, սմբակները պայտ չէին տեսել: Այստեղից հետևում է, որ նա ազատատենչ էր, միշտ եղել էր ազատ և ուզում էր էլի լինել ազատ: Իմ կարծիքով Ցոլակի կերպարով հեղինակը ուզում էր ներկայացնել մարդ արարածին, ով նույնպես ցանկանում է  ապրել ազատության մեջ, կամ էլ մեռնել:

Բակունցի գրելաոճի հատկություններից էր նաև այն, որ իր պատմվածքներում շատ էր օգտագործում համեմատություններ, որոնք այն դարձնում էին էլ ավելի պատկերավոր:

1. Ամպը վարագույրի պես

2. Ծուխը ձգվում է կապույտ երիզի նման

3. Քարայծի նման մագլցում էին

4. Գազազած արջի նման ոստյուն

5. Կաքավի ոտքի պես կարմիր

Իմ կարծիքով Ակսել Բակունցը իր ժամանակաշրջանի ամենաազատ արտահայտվող գրողներից մեկներ: