Սանասարն ու Բաղդասարը հայոց թագավոր Գագիկի դուստր Ծովինարի
որդիներն են: Տղաները ծնվելու օրվանից ոչ թե օրով, այլ ժամով են մեծանում և հինգ տարեկան
չդարձած` ահ ու սարսափի մեջ են գցում Բաղդադի երեխաներին: Բաղդադի Խալիֆան իր կուռքերին
ուզում է զոհաբերել Սանասարին ու Բաղդասարին և այդ պատճառով նրանք հեռանում են Բաղդադից:
Նրանք գնում և ծովի հատակից հանում են Թուր – Կեծակին և Քուռկիկ Ջալալին ու գետի ակունքին
վիթխարի ապառաժներից հիմնում են Սասնա բերդը: Եղբայրները շատ մտերիմ էին և չէին կարողանում ապրել
առանց իրար: Էպոսում նույնիսկ ասվում է, որ երբ նրանցից մեկը ընկնում է փորձանքի մեջ,
մյուսը միանգամից իմանում է դրա մասին և հասնում օգնության: Սանասարն ամուսնանում է
Քաջանց արքայադստեր` Դեղձունի հետ, իսկ Բաղդասարը` Դեղձունի քրոջ հետ: Սանասարը և Դեղձունը
ունենում են երեք որդի` Վերգոն, Հովանը և Մհերը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий